سندرم خستگی مزمن چیست و چگونه باید آن را تشخیص داد؟

سندرم خستگی مزمن اختلالی پیچیده است که شامل خستگی ناتوان کننده همراه با علائم دیگری می باشد. در این بیماری، خستگی به اندازه ای است که در فعالیت های روزمره فرد اخلال ایجاد می کند و با استراحت کردن نیز از بین نمی رود.

امروزه درمانی استاندارد برای این بیماری وجود ندارد، با این حال درمان هایی در حال شکل گیری است. برخی از مبتلایان به این سندرم از طریق تمرینات کاهش استرس یا برنامه های مدیریت اضطراب علائم این بیماری را تا حدی کنترل کرده و کاهش داده اند.

علائم و سبب شناسی سندرم خستگی مزمن

سندرم خستگی مزمن از طریق الگوی خاص علائم – جسمی و روانی – قابل تشخیص می باشد. با این حال، علت یا علت های ایجاد این سندرم هنوز ناشناخته هستند. حدس هایی درباره علت شناسی این بیماری زده می شود که محکم ترین آن ها عبارتند از:

• نقص سیستم ایمنی بدن
• نقص در رژیم غذایی
• عفونت های محیطی

دانشمندان در حال حاضر مشغول بررسی علل احتمالی دیگر این اختلال از قبیل اختلالات خواب، کم خونی، کاهش فشار خون یا سایر اختلالات سوخت و ساز هستند.

همه افراد تجربه احساس کسالت را داشته اند. تفاوت بین سندرم خستگی مزمن و احساس کسالت و بی حالی این است که خستگی در این اختلال بسیار طاقت فرسا و ناتوان کننده است و علائم این سندرم حداقل به مدت 6 ماه باید دوام داشته باشد تا تشخیص سندرم خستگی مزمن داده شود.

هم چنین، این علائم بعد از فعالیت های ذهنی یا جسمی بدتر می شوند و بعد از یک خواب شبانه کامل نیز بهبود نمی یابند. خستگی در این سندرم اغلب با سایر علائم مشکل آفرین نیز همراه است از جمله درد مزمن و بی خوابی.

علاوه بر این، بسیاری از مبتلایان به این سندرم دردهای عودکننده ای از جمله سردرد، گلو درد، درد عضلانی یا درد مفاصل دارند.

در این اختلال گاهی مفاصل بدون اینکه علامت خاصی از جمله ورم یا کبودی داشته باشند آسیب می بینند و بسیار دردناک می شوند. علت این علائم هنوز به طور کامل شناخته شده نیست و اغلب این درد ها با استفاده از تمرینات بدنی یا دارو درمانی تا حدی تسکین می یابد.

از دیگر علایم این سندرم می توان به این موارد اشاره کرد:

• مشکلات حافظه
• اشکال در تمرکز
• اختلالات خواب
• احساس سستی یا بی حالی در بدن
• احساس گیجی و منگی

چه کسانی بیشتر به اختلال خستگی مزمن دچار می شوند؟

بیش از یک میلیون آمریکایی به این اختلال یا سندرم مبتلا هستند.

شیوع این اختلال در زنان 4 برابر بیشتر از مردان است.

اگر چه این اختلال در هر سنی می تواند بروز پیدا کند اما در سنین 40 الی 50 سالگی بیشترین شیوع را دارد.

شواهدی وجود دارد که عناصر ژنتیکی در این اختلال دخیل هستند اما به طور کامل هنوز شواهدی دال بر ارثی بودن این بیماری وجود ندارد.

سندرم خستگی مزمن در کودکان و نوجوانان

این اختلال در کودکان بسیار نادر است و در نوجوانان نیز اندک است. خبر خوب برای نوجوانان و جوانان مبتلا به این سندرم این است که بهبودی در بیماران با سنین کمتر، نرخ بالاتری دارد.

اگر کودک یا نوجوان شما مبتلا به این سندرم شناخته شده است، باید او را نزد روان پزشک ببرید تا علاوه بر دارو درمانی، وارد برنامه های کنترل درد و … نیز بشود. علاوه بر این، گروه های حمایتی نیز می توانند اقدامی موثر باشند.

تشخیص سندرم خستگی مزمن

هیچ آزمایش خون یا اسکن مغزی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد؛ با این حال متخصص اعصاب و روان با معاینه و در نظر گرفتن علائم می تواند به تشخیص برسد. این سندرم با این علائم قابل تشخیص می باشد:

• احساس خستگی شدید به مدت حداقل شش ماه در صورتی که علائم آن با بیماری دیگری قابل توجیه نباشد
• داشتن حداقل 4 علامت از علائم زیر:
• گلودرد
• سر درد
• درد عضلانی
• خواب بی کیفیت
• اشکال در حافظه و تمرکز
• درد در مفاصل بدون ورم کردگی
• حساسیت در غدد لنفاوی زیر بغل
• احساس خستگی شدید پس از فعالیت های بدنی یا ذهنی

درمان سندرم خستگی مزمن

تا به حال درمان یا دارویی که به طور اختصاصی برای درمان این سندرم کاربرد داشته باشد شناخته نشده است. بهترین شیوه های موجود برای کاهش علائم عبارت است از راهبردهای مقابله ای مثل مدیریت سطح فعالیت ها یا دارو درمانی برای کاهش و کنترل علائم. به خاطر داشته باشید که تمرکز درمانی بیشتر بر روی کاهش علائم می باشد تا از بین رفتن کامل علائم.

دارودرمانی برای این سندرم با هدف کاهش علائم صورت می گیرد. برای مثال ضدافسردگی های سه حلقه ای می توانند در بهبود وضعیت و کیفیت خواب و همچنین کاهش درد موثر می باشند.