تحقیقی که به تازگی در حال انجام است، ممکن است درهای جدیدی را در رابطه با شکستن ارتباط بین اختلال نقص توجه / بیش فعالی و اعتیاد باز کند.
در حال حاضر این موضوع که ارتباطی بین اختلال نقص توجه / بیش فعالی و اعتیاد وجود دارد، به خوبی به اثبات رسیده است اما دلایل زیر بنایی، این رابطه هنوز به صورت واضح مشخص نیست.
با خواندن این مقاله می توانید به سوالات مختلف خود در رابطه با این موضوع پاسخ داده و از راهنمایی های دکتر رضا دانشمند ، روانپزشک و متخصص اعصاب و روان بهره مند گردید.
رابطه بیش فعالی با اعتیاد
آیا یک رابطه زیستی و مبتنی بر مغز بین این دو بیماری وجود دارد؟
آیا می توان گفت کودکانی که با داروهای محرک تحت درمان قرار می گیرند، به این داروها وابسته می شوند و در بزرگسالی به اعتیاد رو می آورند؟
آیا کسانی که با مواد مخدر یا محرک با هدف درمان ADHD به خود درمانی می پردازند، بعدها معتاد می شوند؟
این ها سوالات ی هستند که بسیاری از مردم در مورد این مسئله می پرسند.
بر اساس مطالعات شیوع شناسی، بین 4 نا 5 درصد افراد به ADHD مبتلا هستند.
و جالب است بدانید که تقریبا 50 درصد آن ها نوعی اعتیاد دارند از جمله اعتیاد به نیکوتین.
حتی با نادیده گرفتن اعتیاد به نیکوتین، طبق مطالعات زمینه یابی سال 2007 ، بیشتر از 15 درصد بزرگسالان مبتلا به ADHD در یک سال گذشته سوء مصرف یا وابستگی به الکل داشته اند.
علاوه بر نیاز مبرم به کشف مکانیسم های زیر بنایی اعتیاد و ADHD به منظور درمان موثر آن ها،
روانپزشکان به انجام تحقیقات در مورد تشخیص و درمان بیماران مبتلا به ADHD واعتیاد همزمان نیازمندند.
رابطه دوپامین با بیش فعالی
مهم ترین عامل بروز اعتیاد به چیزی، ایجاد اختلال در عملکرد مدار های دوپامین در مغز می باشد.
دوپامین مهم ترین عامل ایجاد احساس لذت در انسان هاست.
در واقع این ماده یک نوع انتقال دهنده عصبی یا نوروترنسمیتر می باشد که فعالیت های بسیاری در مغز انجام می دهد.
اخیرا در راستای تشخیص رابطه بین دوپامین و ADHD ، دکتر ملانی وایت از دانشگاه کوئینزلند استرالیا پروژه ای را با هدف ترسیم نقشه ژنتیکی مرتبط با ADHD آغاز کرده است.
این دانشمندان آزمایش های خود را بر روی رابطه میان بیش فعالی و دوپامین، انتقال دهنده عصبی مغز که با سیستم های پاداش مغز در ارتباط است، متمرکز کرده اند.
اگرچه ADHD و اعتیاد دو اختلال مجزا هستند، اغلب در هر دو بیماری، نقص در کارکرد مدارهای دوپامینرژیک وجود دارد.
دکتر وایت و همکارانش امیدوارند که نتایج مطالعاتشان بتواند به ظهور درمان های موثر در آینده کمک کند.